Swoszowski (Swoszewski) Jan h. Gryf (Świeboda) (ok. 1563 – 1615), pisarz ziemski lwowski, podkomorzy lwowski, poseł na sejmy, marszałek sejmu.
Był synem Macieja z Łomna (diec. krakowska) i prawosławnej Eufrozyny (Elżbiety) z Łahodowskich, 2.v. żony pisarza polnego kor. Macieja Góreckiego (zob.); S. miał przyrodnie rodzeństwo: Barbarę, Andrzeja, Jana, Piotra i Wojciecha Góreckich.
W semestrze zimowym 1577 r. zapisał się S. na Uniw. Krak. W młodości zapewne służył w wojsku. W r. 1583 został wysłany przez króla Stefana Batorego do Międzyboża, by nakłonić stacjonujących tam żołnierzy do zaprzestania rabunków i przeniesienia się w okolice Sambora. Związany był z kaszt. krakowskim Januszem i woj. kijowskim Konstantym Ostrogskimi. Najpóźniej w r. 1583 nawiązał kontakty z kanclerzem w. kor. Janem Zamoyskim; pomagał mu w kwestiach prawnych, prowadząc w jego imieniu (m.in. w listopadzie 1583 i czerwcu 1592) sprawy sądowe oraz usiłując mediować w konflikcie ze star. sokalskim Hieronimem Jazłowieckim; w r. 1591 odmówił jednak działania przeciw Ostrogskim. Dn. 27 VIII 1584 wystąpił już z tytułem pisarza grodzkiego lwowskiego; funkcję tę sprawował co najmniej do 16 I 1585. Od młodości wchodził w liczne spory i procesy sądowe, m.in. z Jerzym Choytkiem (w r. 1586 zgodził się na dobrowolne odsiedzenie kary wieży, do czego jednak nie doszło).
W czasie bezkrólewia po śmierci Stefana Batorego, 5 I 1587, został S. obrany sędzią kapturowym woj. ruskiego. W dn. 8–9 V t.r. uczestniczył w rozdwojonym zjeździe szlachty ruskiej w Sądowej Wiszni; jako przedstawiciel koła prokonwokacyjnego mediował w konflikcie o przyjęcie uchwał konwokacji warszawskiej oraz nominacji woj. bełskiego Stanisława Żółkiewskiego na woj. ruskie, uznanej przez część szlachty za niezgodną z prawem. Dn. 7 IV 1588 został mianowany pisarzem ziemskim lwowskim i 28 IV t.r. złożył przysięgę. Być może przebywał w Warszawie w czasie sejmu 1589 r., gdyż 12 IV t.r. dopuścił do swego herbu braci Karola, Marcina i Mikołaja Chrapkowiczów, nobilitowanych za zasługi w walce z Tatarami. Posłował z ziemi lwowskiej na sejm warszawski 1590 r. Dn. 9 VIII t.r. zjawił się jako rotmistrz na czele 52 husarzy na popisie pod Bóbrką. Posłował na sejm 1590/1 r., popierając antyhabsburską i opozycyjną wobec króla Zygmunta III Wazy politykę Zamoyskiego. W l. 1593 i 1594 pełnił funkcję deputata na Tryb. Kor. Dn. 30 VII 1593 król wyznaczył go na komisarza do odebrania star. lwowskiego na rzecz nowego starosty Jerzego Mniszcha, 12 V 1594 na rewizora do rozstrzygnięcia sporu o granice między wsiami dzierżawionymi przez Mniszcha i Mikołaja Herburta, a 11 III 1595 na komisarza do rozstrzygnięcia sporu granicznego między dobrami wojewodziny sandomierskiej Jadwigi Mniszchowej a m. Lwowem. Niejednokrotnie oskarżano go o zaniedbywanie obowiązków i błędy w urzędowaniu, m.in. w r. 1593 był pomawiany przez szlachtę lwowską o zaniedbywanie roków sądowych. W r. 1594 Jerzy Madaleński pozwał go przed Tryb. Kor. o wydanie wyroku w niewłaściwym terminie i nieodesłanie sprawy do apelacji w Trybunale, w r. 1600 w wyniku procesu ze Stanisławem Gorskim został skazany na karę wieży na Wysokim Zamku we Lwowie, w r. 1603 franciszkanie wnieśli skargę do Tryb. Kor. o wydanie przez niego niesprawiedliwego wyroku w sprawie z Łahodowskim, któremu S. przysądził wolny wyrąb w należących do konwentu lasach czyszeckich.
Jako poseł ziemi lwowskiej na sejm 1595 r. poparł S. królewski zamiar obsadzenia biskupstwa wileńskiego przez bp. łuckiego Bernarda Maciejowskiego. Na rozdwojonym sejmiku wiszeńskim 23 II 1596 został obrany posłem na sejm warszawski, a 28 II t.r. wysłany (wspólnie z podczaszym lwowskim Jakubem Leśniowskim) ze skargą do króla w sprawie rozdwojenia sejmiku. W trakcie rugów poselskich konkurenci podważyli jednak prawomocność mandatów kompletu, w którym znalazł się S., podnosząc brak instrukcji lub listu wierzytelnego od sejmiku; w obronie wysunięto argument, że pełnomocnictwa były nieograniczone, w związku z czym instrukcji nie potrzebowano. W r. 1597 został S. obrany deputatem na Tryb. Kor. Posłował ponownie na sejmy z l. 1598 i 1600, a w r. 1599 po raz kolejny pełnił funkcję deputata na Tryb. Kor. T.r. został wyznaczony przez Zygmunta III na jednego z opiekunów Konstantego Mohiły, syna hospodara mołdawskiego Jeremiasza. Jako poseł na sejm 1601 r. został obrany członkiem komisji do korektury prawa ziemskiego oraz deputatem do odbierania kwarty. Na zgromadzeniu szlachty ruskiej we Lwowie w kwietniu 1602 wystąpił jako mediator w jej sporze ze star. lwowskim Mniszchem w sprawie zamierzonej cesji starostwa na rzecz Jana Feliksa Herburta (transakcja nie doszła jednak do skutku). T.r. został znów obrany deputatem na Tryb. Kor. Jako poseł na sejm warszawski 1603 r. popierał żądania dyzunitów; stanął wtedy na czele deputacji, która przedstawiła senatowi sformułowane przez nich petita, a ponadto domagała się obwarowania konfederacji warszawskiej, zwolnienia innowierców od płacenia dziesięcin i nałożenia na duchowieństwo podatków na cele wojenne. Gdy w odpowiedzi na żądania różnowierców bp płocki Wojciech Baranowski nazwał podobno przybyłych do senatu posłów katolickich «wyrodkami», S. nie pozostał dłużny, stwierdzając: «sam waszmość chyba odrodziłeś się od przodków swoich». Zapewne ze względu na ten incydent nuncjusz F. Simonetta zaliczył go do grupy «polityków» (umiarkowanych katolików), nieprzyjaźnie nastawionych wobec niektórych duchownych. T.r. wspólnie z kaszt. małogoskim Mikołajem Oleśnickim prowadził S. mediację między Zamoyskim i kaszt. sandomierskim Stanisławem Tarnowskim a Konstantym i Januszem Ostrogskimi. W imieniu hetmana polnego kor. Stanisława Żółkiewskiego starał się zaspokoić pretensje żołnierzy, zaciągniętych na służbę przez hospodara mołdawskiego Jeremiasza Mohiłę oraz jego brata, hospodara wołoskiego Szymona. Po 25 XI 1603 wyruszył do Mołdawii, zaopatrzony w instrukcję królewską; uzyskał zgodę obu hospodarów na wypłacenie żołnierzom połowy zaległego żołdu (25 tys. zł), dzięki czemu opuścili oni należące do Jeremiasza Uście w ziemi halickiej. Wypłatę żołdu potwierdził w asekuracji, podpisanej 28 I 1604 we Lwowie. Dn. 30 IX t.r. został mianowany komisarzem do rozgraniczenia dóbr królewskich Porzecze (ziemia lwowska) od wsi Mikołaja Ostrogskiego. Na rozdwojonym sejmiku wiszeńskim w grudniu został obrany przez koło «republikańskie» posłem ziemi lwowskiej; w trakcie rugów poselskich na sejmie 1605 r., w wyniku kompromisu, został wraz z sędzią ziemskim lwowskim Piotrem Ożgą dopuszczony do sprawowania mandatu poselskiego. Posłował również na sejm 1606 r.
W okresie rokoszu sandomierskiego S. znalazł się w obozie regalistycznym. Przewodniczył 7 VII 1606 prokrólewskiemu kołu szlacheckiemu pod Lwowem, a 31 VII t.r. prowadził obrady szlachty nad rzeką Rak pod Wisznią, zakończone zawiązaniem konfederacji w obronie króla. Był jednym z posłów konfederacji, wysłanych do obozu rokoszan pod Sandomierzem; jego wystąpienie tam 16 VIII wywołało obelgi, a nawet groźbę rozsiekania; uratowała go interwencja marszałka zjazdu, podczaszego lit. Janusza Radziwiłła. W październiku uczestniczył w rokowaniach z rokoszanami pod Janowcem, a 7 X razem z senatorami podpisał uniwersał, zawiadamiający o zakończeniu rokoszu. W lutym 1607 pod Drohobyczem czynił zaciągi wśród rozpuszczonych wojsk królewskich. Dn. 2 III t.r. podpisał uniwersały, przyjęte przez szlachtę zgromadzoną na sądach we Lwowie, w których występowano przeciw uchwale antykrólewskiego zjazdu w Kole oraz wzywano szlachtę z woj. ruskiego, bełskiego i podolskiego do obrony króla i Rzpltej. Posłował na sejm 1607 r.; zastępując nieobecnego marszałka poprzedniego sejmu, sędziego łukowskiego Stanisława Ryszkowskiego, przewodniczył izbie poselskiej w czasie elekcji marszałka, następnie wszedł w skład deputacji do uzgodnienia artykułów wiślickich i sandomierskich oraz komisji pacyfikacyjnej. Wspólnie z innymi członkami deputacji podpisał 25 VI w obozie pod Warszawą manifest Zygmunta III, w którym przedstawiono przebieg bezskutecznych rokowań z rokoszanami, określając ich jako zdrajców i wrogów ojczyzny oraz zapowiadając użycie przeciw nim siły.
Dn. 10 IX 1607 sejmik deputacki woj. ruskiego w Wiszni powołał S-ego w skład komisji do korektury prawa, wyznaczonej na 11 XI t.r. do Warszawy; podczas obrad komisji przedłożył S. projekt reformy postępowania sądowego. W styczniu i lipcu 1608 uczestniczył w pracach komisji kierowanej przez hetmana Żółkiewskiego, a powołanej przez króla w celu rozsądzenia sporu między Lwowem a jezuitami o place i budynki w mieście. Jako poseł na sejm 1609 r. poparł elektora brandenburskiego Jana Zygmunta Hohenzollerna, starającego się o sukcesję w Prusach Książęcych po chorym umysłowo ks. Albrechcie Fryderyku; otrzymał podobno za to 1 tys. talarów. Sejm ten zapowiedział dalsze prace komisji do korektury prawa z udziałem dotychczasowych komisarzy; wyznaczając jej zjazd na 16 XI t.r. nakazał wraz z instrukcją królewską na sejmiki przedsejmowe rozesłać także projekt S-ego. Dn. 15 IX 1610 uczestniczył S. w sejmiku deputackim w Wiszni, a 13 I 1611 podpisał konfederację szlachty lwowskiej przeciwko «kupom swawolnym» i wszedł w skład komisji, powołanej dla naradzenia się z senatorami w sprawie obrony przed grabieżami. Obrany po raz kolejny posłem 12 VI t.r., na sejmie znalazł się niespodziewanie wśród kandydatów na marszałka i 29 IX, po ustąpieniu kontrkandydata Jana Mieleckiego, został obrany marszałkiem. W imieniu izby poselskiej witał 30 IX Zygmunta III; w panegirycznej mowie nazwał króla «panem części Azji». W trakcie dalszych obrad usprawiedliwiał podjętą bez zgody sejmu decyzję monarchy o rozpoczęciu wojny z Moskwą i przekonywał posłów do uchwalenia podziękowań za odniesione sukcesy dla Zygmunta III, hetmana Żółkiewskiego i marszałka w. lit. Krzysztofa Dorohostajskiego. Jako marszałek sprawnie przewodził obradom: doprowadził do zgody posłów na wprowadzenie dziennego regulaminu oraz określenie trybu debaty i przygotowywania projektów konstytucji; zadbał również o to, by diety były wypłacane posłom faktycznie przybyłym na sejm. Dn. 29 i 31 X nakłaniał posłów do przekazania elektorowi Janowi Zygmuntowi sukcesji lenna pruskiego, ostrzegając, że w razie zwłoki lub odrzucenia jego pretensji może on podjąć próbę opanowania Prus w sposób nieprawny. Starał się łagodzić spory między katolikami a protestantami i prawosławnymi, doprowadzając do powołania komisji dla rozpatrzenia wzajemnych pretensji. Przygotowany przez niego projekt reformy procesu sądowego pt. Postępek prawny skrócony został dołączony do konstytucji sejmowych w celu umożliwienia szlachcie zapoznania się z jego treścią; decyzję o jego przyjęciu odłożono jednak do następnego sejmu.
Dn. 25 V 1612 awansował S. na urząd podkomorzego lwowskiego (przysięgę złożył 10 I 1613). W czerwcu 1612 brał udział w pracach komisji do rozstrzygnięcia sporu między mieszczanami a mieszkańcami przedmieść lwowskich o obwarowanie przedmieścia halickiego; występował wówczas z tytułem sekretarza królewskiego. W r. 1613 posłował na sejm zwycz. w Warszawie. Sejm ten odrzucił Postępek prawny skrócony, uznając go za dzieło niedoskonałe zarówno pod względem formalnym, jak i merytorycznym; mimo to projekt ten był stosowany w praktyce sądowej. W trakcie dyskusji nad podatkami S. domagał się większego obciążenia Gdańska i innych miast pruskich, występował przeciw elektorowi Janowi Zygmuntowi w związku z niezłożeniem przez niego daniny z Prus Książęcych oraz poparł przedstawiony przez różnowierców projekt konstytucji o pokoju religijnym. Wszedł w skład komisji, wyznaczonej w celu skłonienia do posłuszeństwa żołnierzy pułków «stołecznych», stacjonujących w okolicy Lwowa. Po zakończeniu sejmu, zapewne wkrótce po 8 V t.r., wyjechał do Lwowa wraz z pozostałymi komisarzami. Po długotrwałych rokowaniach zdołano uzyskać zgodę żołnierzy na pozostawienie na 13 tygodni w spokoju dóbr szlacheckich i królewskich (w zamian za wypłacenie po 30 zł strawnego na konia); z przebiegu prac komisji spisał S. sprawozdanie. Na sejmiku przedsejmowym 15 XI szlachta ruska ujęła się za Postępkiem prawnym, domagając się wyjaśnienia powodów jego odrzucenia oraz ukarania winnych. S-ego obrano wówczas posłem na sejm nadzwycz. 1613 r. Popierał na nim króla w sprawach wojny z Moskwą i podatków (jako jeden z nielicznych posłów godził się m.in. na uchwalenie sześciu poborów łanowych), domagał się też stanowczego postępowania z konfederatami wojskowymi. Poinformował posłów o uchylaniu się elektora brandenburskiego od płacenia należnych sum do skarbu Rzpltej. Dn. 15 I 1614 asystował przy intromisji kaszt. trockiego Jana Jerzego Radziwiłła do Buczacza, za co dotychczasowa posesorka miasta, Zofia Golska, wytoczyła mu proces o zbrojny najazd, rabunek i przelanie krwi. Wziął udział w dalszych pracach komisji do uspokojenia konfederacji lwowskiej, które doprowadziły 16 IV t.r. do jej rozwiązania. Dn. 15 IX uczestniczył w sejmiku deputackim w Wiszni.
S. skupował grunty we Lwowie, m.in. w r. 1586 nabył plac pod Wysokim Zamkiem i przed Bramą Krakowską (od Barzych), a przed styczniem 1590 grunt Tarnawka na Podzamczu, który w r. 1592 zastawił za 3 tys. zł Ormianinowi Bazylemu (Wasylowi) Filipowiczowi. Od Góreckich kupił dwór i folwark w Borkach. Z podziału dziedzicznego majątku otrzymał w r. 1591 wsie Borki, Jasieniec, Jaśniszcza i Rokitnia (woj. ruskie) z obowiązkiem spłaty przyrodniego rodzeństwa, któremu w r. 1609 wypłacił 1100 zł. W r. 1589 pisał się już panem na (królewszczyznach): Kulikowie, Zboiskach, Grzybowicach i Zybułkach (Dzibułkach). W nagrodę za działalność publiczną 9 VII 1592 Zygmunt III nadał S-emu i jego pierwszej żonie w dożywocie wieś Porzecze w ziemi lwowskiej (między r. 1599 a 1604 wieś ta znalazła się w dzierżawie starościca opoczyńskiego Stanisława Przerębskiego), 16 IV 1598 zgodził się na scedowanie mu przez J. Achingiera wsi Lotatniki, a 22 III 1599 zezwolił na przekazanie S. Jaszowskiemu wsi Chorów. Dn. 3 III 1609 wspólnie z drugą żoną otrzymał S. nadanie w dożywocie wsi Wielopole, Strzelce, Zalesie, Karaczynów i Wroców wraz z lasami, młynami i wójtostwami. Dn. 15 XI 1611 uzyskał przywilej na założenie na gruntach wsi Zalesie miasteczka Janów. Dzięki licznym nadaniom i transakcjom S. dzierżawił większość wsi star. mościskiego (Lipowy, Dąbrowica, Zalesie, Suchowola, Porzecze, Lotatniki, Chorów, Wielopole, Strzelce, Karaczynów, Wroców, Wola Tytowa, Chodynie) i janowskiego (Jaśniska, Wolica Nowa, Domażyr, Wielki Staw), a także lwowskie cła od wina i innych alkoholi. Przez całe życie prowadził S. procesy, m.in. z Filipowiczem w sprawie Tarnawki (25 VIII 1595 Zygmunt III wyznaczył w tej sprawie wadium w wysokości 10 tys. grzywien), z dzierżawcą stawów Izraelem Złoczowskim (w czasie spustu stawów w Złoczowie jesienią 1596 przepędził dzierżawcę, a ryby sprzedał kupcom lwowskim), z chłopami z Sołonki i Żyrawki, oskarżającymi go w r. 1597 o nieprawne użycie ich wołów do zaorania pól folwarcznych w Porzeczu, z Jerzym Białoskórskim o wycięcie przez niego 500 wozów drewna w lesie karaczynowskim, z Wacławem Baworowskim o niedotrzymanie przez S-ego zobowiązania wytyczenia granicy, z pisarzem grodzkim lwowskim Stanisławem Rzeczyckim o niewydanie S-emu skrutynium z akt grodzkich w jego sprawie przeciw Janowi Dziećmiarowskiemu, z Krzysztofem Swirskim, Janem Przylepskim, Stanisławem Starnickim, Herburtami, Strzyżowskimi oraz z lwowskimi mieszczanami, Ormianami i Grekami. Zajmował się operacjami kredytowymi, utrzymując kontakty m.in. z kupcami lwowskimi Konstantym Korniaktem, Markiem Grekiem, Torosem Bernatowiczem oraz rodziną Szolc Wolfowiczów.
Dn. 5 IV 1601 nadał S. dominikanom lwowskim dziedziczną wieś Borki i część w Jaśniszczach (zastrzegając sobie dożywotnią dzierżawę), a 21 IX 1602 zapisał dziesięcinę ze swego folwarku w Wolicy na rzecz kościoła w Zimnej Wodzie. W r. 1604 w lwowskim kościele Dominikanów ufundował kaplicę, a u rzeźbiarza Jana Pfistera zamówił swój nagrobek (obecnie w Muz. Religii w dawnym klasztorze Dominikanów we Lw.). Zamierzał również ufundować konwent dominikanów w Janowie, jednak zrezygnował ze względów finansowych z tego zamiaru i po konsultacji z abp. lwowskim Janem Andrzejem Próchnickim poprzestał na fundacji w Janowie kościoła p. wezw. św. Jana Chrzciciela, któremu 8 VIII 1614 nadał 6 kmieci i 10 zagrodników w Wielopolu, dwa łany roli, dziesięcinę snopową z Suchej Woli i Porzecza oraz inne przywileje na dzierżawie janowskiej. Wśród współczesnych panowały sprzeczne opinie na temat jego stosunku do katolicyzmu: na sejmach popierał dążenia różnowierców do zapewnienia pokoju religijnego, jednak w r. 1613 przedstawiciele Gdańska twierdzili, że w czasie sejmu t.r. występował ostro przeciw protestantom; wg rezydenta gdańskiego Michała Borcka jego śmierć opłakiwali przede wszystkim przeciwnicy zgody wyznaniowej. S. pozostawał w bliskich stosunkach z hetmanem Żółkiewskim, który w testamencie z r. 1606 zalecił żonie Reginie, by w ważniejszych sprawach zwracała się o radę do niego oraz do Ożgi jako ludzi znanych z uczciwości. S. zmarł przed 28 I 1615, został pochowany w ufundowanej przez siebie kaplicy w kościele Dominikanów we Lwowie.
Ok. r. 1591 ożenił się S. z Małgorzatą z Konarskich h. Abdank (zm. po 10 X 1604). Przed 3 III 1609 ożenił się powtórnie, z Elżbietą z Rzeczyckich. Miał syna, prawdopodobnie z pierwszego małżeństwa, gdyż już na początku r. 1613 starał się o jego umieszczenie na dworze elektora brandenburskiego w celu nauki języka niemieckiego (starania prawdopodobnie były bezskuteczne, co mogło stać się powodem zmiany stosunku S-ego do elektora). Po śmierci S-ego wdowa wyszła za mąż za Trzcińskiego; żyła jeszcze w r. 1646.
W zbliżonym czasie działał w woj. ruskim Jan Swoszowski, wyznania prawosławnego, woźny lwowski (1557), podpisek grodzki lwowski (1592), pisarz grodzki halicki (1596), podstarości halicki (1608).
Nagrobek w kościele Dominikanów we Lw., reprod. w: Łoziński W., Prawem i lewem, Kr. 1957 II 15; – Album armorum nobilium Regni Poloniae XV–XVIII saec. Herby nobilitacji i indygenatów XV–XVIII w., Oprac. B. Trelińska, L. 2001; Niesiecki; Paprocki; PSB (Górecki Maciej); Siarczyński, Obraz wieku panowania Zygmunta III; Urzędnicy, III/1; – Bałaban M., Żydzi lwowscy na przełomie XVI i XVII w., Lw. 1906; Byliński J., Dwa sejmy z roku 1613, Wr. 1984; tenże, Jan Swoszowski – wytrawny parlamentarzysta i prawnik z czasów Zygmunta III Wazy, „Sobótka” 1993 nr 2–3 s. 175–88; tenże, Sejm z roku 1611, Wr. 1970; Filipczak-Kocur A., Senatorowie i posłowie koronni na sejmie 1607 roku, „Przegl. Hist.” T. 76: 1985 s. 296; Górski K., Historia jazdy polskiej, Kr. 1894 s. 305; Grodziski S., [Wstęp do:] Volumina Constitutionum, Oprac. S. Grodziski i in., W. 1996 I; Horn M., Walka przedmieszczan lwowskich z patrycjatem w latach 1600–1648 (przyczynek do walk klasowych we Lwowie), „Zesz. Nauk. Wyższej Szkoły Pedagog. w Opolu”, S. Hist., 1961 nr 2 s. 138–9; Janiszewska-Mincer B., Rzeczpospolita Polska w latach 1600–1603 (Narastanie konfliktu między Zygmuntem III a stanami), Bydgoszcz 1984 (błędnie jako Sworzewski); Janiszewska-Mincer B., Mincer F., Rzeczpospolita Polska a Prusy Książęce w latach 1598–1621. Sprawa sukcesji brandenburskiej, W. 1988 (błędnie jako Sworzewski); Kempa T., Wobec kontrreformacji. Protestanci i prawosławni w obronie swobód wyznaniowych w Rzeczypospolitej w końcu XVI i w pierwszej połowie XVII wieku, Tor. 2007; Lewandowska-Malec I., Pisarz ziemski lwowski Jan Swoszowski autorem projektu reformy ziemskiego procesu sądowego, w: Wielokulturowość polskiego pogranicza. Ludzie–idee–prawo, Red. A. Lityński, P. Fiedorczyk, Białystok 2003; taż, Postulat reformy prawa ziemskiego w okresie panowania Wazów (1587–1668), w: Krakowskie studia z historii państwa i prawa, Red. W. Uruszczak, D. Malec, Kr. 2004; Łoziński W., Prawem i lewem, Kr. 1957 I, II; Maciszewski J., Polska a Moskwa 1603–1618, W. 1968; Maleczyński K., Urzędnicy grodzcy i ziemscy lwowscy w latach 1352–1783, Lw. 1938 s. 167–9, 181–3 (poza indeksem); Opaliński E., Sejm srebrnego wieku 1587–1652, W. 2001; Prochaska A., Jurysta kresowy Jan Swoszowski (pisarz ziemi lwowskiej), „Gaz. Lwow.” 1920 nr 2–6; Schneider A., Pomniki w katakombach pod kościołem Bożego Ciała OO. Dominikanów we Lwowie, Lw. 1867 s. 15–18; Seredyka J., Elekcje marszałków poselskich za Zygmunta III Wazy (1587–1632), Acta Univ. Wratislaviensis, 1988 nr 945, Historia, t. 66 s. 101, 108; tenże, Marszałkowie izby poselskiej za Zygmunta III Wazy, w: Władza i społeczeństwo w XVI i XVII w. Prace ofiarowane Antoniemu Mączakowi w sześćdziesiątą rocznicę urodzin, W. 1989 s. 170, 178; Sokołowski W., Politycy schyłku złotego wieku. Małopolscy przywódcy szlachty i parlamentarzyści w latach 1574–1605, W. 1997; tenże, Schyłek działalności politycznej Jana Zamoyskiego, w: Kultura polityka dyplomacja. Studia ofiarowane Profesorowi Jaremie Maciszewskiemu w sześćdziesiątą rocznicę Jego urodzin, W. 1990 s. 397; Strzelecki A., Sejm z roku 1605, Kr. 1921; Tichý J., Walka protestantów na sejmie 1611 roku, „Odr. i Reform. w Polsce” T. 12: 1967; Tygielski W., Listy, ludzie, władza: patronat Jana Zamoyskiego w świetle korespondencji, W. 2007; Udziela M., Janów pod względem historycznym i jako latowisko przeszłości, Lw. 1896 s. 2–15; – Akta grodz. i ziem., X, XX, XXIV (dot. Jana, podstarościego halickiego); Album stud. Univ. Crac., III 109; Barwiński E., Kartka z dziejów sejmowania w Polsce, „Kwart. Hist.” R. 11: 1907 s. 343; Pamiętniki Samuela i Bogusława Kazimierza Maskiewiczów (wiek XVII), Oprac. A. Sajkowski, Wr. 1961; Piasecki P., Kronika, Kr. 1870 s. 174; Pisma Stanisława Żółkiewskiego, Wyd. A. Bielowski, Lw. 1861; Radaman A., Ferenc M., Rejestr senatorów i posłów na sejmie walnym warszawskim 9 lutego – 21 marca 1600 r., „Zesz. Nauk. UJ. Prace Hist.”, 2004 nr 1267 z. 131 s. 99; Starowolski, Monumenta Sarmatarum, s. 296; Vol. leg., II 1501, 1532, 1638, III 3, 67–86, 168, 193, 242; – „Dod. Tyg. przy Gaz. Lwow.” 1853 nr 20 s. 80, nr 22 s. 88, 1856 nr 16 s. 64, 1859 nr 24 s. 97–8; „Gaz. Lwow.” 1869 nr 160; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II nr 951, Metryka Kor., t. 178 k. 66v–7v; AP w Gd.: rkp. 300, 29/65 (1601) k. 224–4v; B Czart.: rkp. 917 s. 593–600; B. Jag.: rkp. 110 k. 7.
Izabela Lewandowska-Malec